De afsluiter

Hallo allemaal!

Het is na 5 weken tijd voor ons laatste reisverslagje... We zitten op dit moment in het vliegtuig naar Taipei om vanaf daar naar Amsterdam te vliegen. Jullie zien ons morgen alweer, maar we wilden jullie ons reisgenot van de afgelopen dagen niet onthouden.
Na ons chilldagje in Siem Reap zijn we de volgende ochtend gaan ziplinen. Dat houdt in dat we op een hoogte van 30 meter van de ene naar de andere boom slingerden. De avond er voor was een klein beetje uit de hand gelopen, want om 3.00 waren we thuis van de Funky Flashpackers. Hier hebben we nieuwe vrienden gemaakt, maar ook nieuwe vijanden blijkbaar. Er was namelijk een oud werkneemster zó dronken dat ze Debbie de schuld was dat zij haar telefoon zou hebben kwijtgemaakt, terwijl ze die zelf nog in haar hand had. Achja, kan gebeuren. Erg angstaanjagend was ze gelukkig niet met een lengte van maximaal 1.20m. Na een korte nacht werden we opgehaald met de minivan om te gaan ziplinen. Leuk met andere backpackers van het hostel dachten we! We zaten in een groep met 5 anderen: twee dikkerds uit Singapore, een zelfstandige pot uit Engeland en ook een moeder en dochter uit Engeland. Helaas, weer geen backpackers dus maarja aan elkaar hebben we meestal ook wel genoeg!
We hadden er voor gekozen om de korte tour te doen, die bestond uit 3 single ziplines, een dubbele, 3 skybridges en abseilen. Gelukkig verdrong de adrenaline de kater snel en hebben we genoten van ons ochtendje 'sporten'. Een super leuke ervaring en een prachtig uitzicht over de jungle. Dit kon alleen maar goed gaan dachten we.. maar helaas: toen we bij het laatste platform aan kwamen verstoorden we een klein feestje van een rode mieren familie. Als wraak werden we aangevallen door de beestjes, wat toch niet zo ideaal is als je nergens heen kan. Toen Eva bijna haar slipper naar beneden wilde gooien van frustratie was het gelukkig al tijd om de boom te verlaten. Behalve wat kleine bultjes hebben we de aanval overleefd! Na het ziplinen gingen we ergens dichtbij lunchen en hebben we de Facebooks uitgewisseld met de gasten die onze tour begeleidden. Het leek ons leuk om die avond te gaan stappen, maar na onze korte nacht hadden we later besloten ze toch maar vriendelijk te bedanken. Na de lunch kwamen we uitgeteld aan bij het hostel. De rest van de middag hebben we dan ook lekker bij het zwembad geluierd, maar later op de dag nog wel tickets voor Angkor de volgende dag gefixt. Om 16.15 kwamen we bij het loket toen ze zeiden dat we pas om 17.00 tickets mochten kopen voor de dag erna. Verontwaardigd hebben we 3 kwartier gewacht voor de kaartjes. Eenmaal de kaartjes bemachtigd was er gelukkig nog een lichtpuntje, we mochten, jawel, die dag als bonus nog naar 1 tempel om de 'sunset' te bekijken. In onze gloednieuwe ANWB kleren (we hadden totaal niet nagedacht over onze blote benen) mochten we precies voor 10 minuten naar binnen, geen sunset te zien. 's Avonds teruggekomen op onze 'wilde' plannen voor die avond... het onwijs stappen in Siem reap werd toch maar redelijk op tijd we ons bedje opzoeken, want de laatste dag van Cambodja zouden we dan eindelijk de tempels van Angkor bezoeken. We hadden een tuktukchauffeur geregeld die ons kwam ophalen om 4.30 (!) en ons naar de sunrise bij Angkor Wat bracht. We liepen achter de meute aan, maar ja het was pikkedonker dus we moesten nog even uitvissen waar de tempel precies was. Vooral Eva had het er lastig mee met haar nachtblindheid en toen ze aan Debbie vroeg 'waar zou het nou zijn', reageerde Debbie adequaat: 'dat zijn echt geen bomen hoor, dat is die tempel al'. We zaten front row aan het meer en zagen het langzaam licht worden. Alleen licht ja, want van de zon was niks te zien. Maar goed, een cloudrise is ook weer eens wat anders. Was zeker wel mooier dan de cloudset van de dag er voor! We hebben uitgebreid Angkor Wat rondgelopen en ons verwonderd dat dit uit de 11e eeuw afkomstig is. Na lang zoeken vonden we onze tuktukchauffeur die ons naar Bayon van Angkor Thom bracht. Hier hadden we spontaan zin in een fotoshoot, zodat we straks nog goed na kunnen genieten als we thuis zijn. Toen we halverwege de tempel waren, begon het plots te stortregenen en gingen we schuilen in een soort klein kamertje van de tempel, tezamen met 59 Japanners. Na hun selfies gebomd te hebben besloten we toch maar de regen te trotseren. Zonder paraplu of poncho dachten we, dat als we snel naar de andere overkapping gingen, niet heel nat zouden worden. Ook als die overkapping dichtbij was geweest had het niet uitgemaakt want die regen leek eerder een waterval en we waren opzich al doorweekt binnen 3 seconden. Dat mocht de pret niet drukken! "Nu zijn we toch al verzopen". Een gids bleek zoveel medelijden met ons te hebben dat die ons zijn poncho gunde, dus als een ANWB-koppel met de poncho als 'paraplu' liepen we verder. Helaas werkte dit niet al te best, maar nat waren we toch al. We gingen naar buiten om een paraplu te zoeken, alleen die waren nergens te vinden dus hadden we onszelf maar getroost met een ananas. Toen we eindelijk poncho's hadden gevonden begon de regen te minderen (mosterd na de maaltijd enzo) en gingen we naar de andere tempels van Angkor Thom bezoeken. Helaas was hiervan veel dicht vanwege het slechte weer, maar dit mocht de pret niet drukken. Debbie heeft zich 7 keer verbaasd over dat de bomen door de stenen van de tempel groeien, maar die verbazing kwam nog meer toen we later naar Ta Phnom zouden gaan. Eerst gingen we lunchen met onze tuktukchauffeur. Hij had al wat chocola van ons gehad, maar dit bleek toch niet genoeg voor hem toen we opeens ook voor zijn lunch moesten betalen. Dacht het even niet vrind. Na het geweigerd te hebben bleek dat hij de restauranteigenaar helemaal niks hoefde te betalen.. Bij Ta Phrom hebben we onze laatste tempelfoto's geschoten, want we vonden het wel mooi geweest. Toen we eruit liepen, bleek dat we een rondje hadden gelopen in plaats van de andere uitgang te pakken. Gevolg: twee kilometer lopen over de weg, maar we hadden er toch al 13 gelopen die dag dus dat was geen probleem. Tot zich er een wereldprobleem aandeed: Eva haar Birkenstock sneuvelde, die ze heeft gekoesterd sinds ze 14 was. Met pijn in ons buik van het lachen en 5 tevergeefse pogingen om de birkenstock bij elkaar te houden, liepen we verder (Eva met een sok over de birkie) en hebben uiteindelijk toch maar een tuktuk genomen naar onze persoonlijke chauffeur. Hij wilde ons naar de laatste tempel brengen, wat we eigenlijk allebei niet echt meer zagen zitten. Gelukkig bleek dit de tempel van de vorige dag te zijn. Rond een uur of 16.00 kwamen we aan in ons hostel. Na een drankje zijn we de markt opgegaan om nu eindelijk de souvenirs te kopen en hier zijn we ook lang mee bezig geweest. Ondanks dat we van tevoren precies wisten wat we wilden hebben omdat we de vorige dagen alvast hadden "voor geshopt". Vooral Debbie haar 'ananastas' was opeens nergens meer te vinden. Na drie kwartier zoeken hadden we hem dan toch eindelijk en gingen uitgehongerd eten. Omdat dit de laatste avond was, hadden we een gezamenlijke bbq besteld. Helaas was onze trek snel weg toen we werden belaagd door kleine zwarte vliegjes en hebben we onszelf maar getroost met een cocktail. Onze stapplannen werden weer gewijzigd in naar bed gaan, want we moesten de volgende dag weer erg vroeg op voor het vliegtuig naar Ho Chi Minh. Toen we hier aankwamen met onze laatste bezuinigde dollars kwamen we voor een grote verrassing te staan. Bij het boeken van de vlucht bleek het niet mogelijk om bagage bij te boeken dus hadden we bedacht dat maar op de luchthaven te doen. Hier bleek het $5 per kilo te zijn, waardoor we $150 moesten aftikken. Eh, excuse us? En nee het vliegtuig zat vol en nee de tassen mogen ook niet mee voor op ons schoot. Na lang onderhandelen, wat mooie nep-tranen (maar stiekem ook wel een beetje echt) en sad puppy eyes, kwamen we op $80. De uiteindelijke truc was alles overpakken naar de handbagage. De 30kg ruimbagage was veranderd naar 16 kilo op de weegschaal, 2 in de lucht door Eva haar knie (oeps) en de overige in de handbagage. Daarmee kwamen we uit op $35 en 2 hernia's, en haalden ons vliegtuig nog maar net. Weer een ervaring en les rijker... We konden instappen in een erg luxe (not) klein propeller vliegtuigje die vooral niet helemaal volgeboekt was. Chagrijnig waren we al en als je dacht dat niet erger kon worden, zagen we een paar China's met hun backpack het vliegtuig in wandelen die gepositioneerd werden in de stoel naast hen. Ook naast het toilet was er een ruimte waar nog 80 tassen lagen. Toen Debbie daar een foto van wilde maken was de stewardess het daar niet
helemaal mee eens en stuurde haar weg. Trut. Na 1,5 uur vliegen/slapen kwamen we aan in Ho Chi Minh en pakten we de bus naar onze vrienden in hun hostel. Hier werden we enthousiast onthaald door Eveline, Esmee en Luuk en zijn na lekker bij te kletsen naar de bus gegaan. Maar helaas: bus was al zonder ons weggegaan. Slim als we waren namen we gewoon een andere en zelfs goedkopere bus naar Mui Ne. De betere dingen! De bus was een super luxe bus die zelfs nog nieuw rook. Met z'n vijven op de achterbank hebben we prima vertoefd. In Mui Ne zaten we in een hostel met niet erg boeiende kamers maar we mochten wel gratis gebruik maken van de zwembad faciliteiten van het resort er naast, winnen! Tijdens de rondleiding wachtte de grootste verrassing ons op waar we allemaal de hoop voor hadden opgegeven. Ons vriendinnetje Marloes die nu 7 maanden in Australië is, stond zomaar voor onze neus. Speciaal naar Mui Ne gekomen voor ons en het vriendinnengroepje was nu compleet!!!
De dagen in Mui Ne hebben we vooral gewerkt aan onze tanlines en aan het ontspannen van onze spieren. Een ochtend zijn we vroeg opgestaan (en we háten dit) om de sunrise te zien in de zandduinen. Hier was de zon wel! Daarnaast gingen we ook nog naar de rode duinen waar we onze yogapose eindelijk konden doen, naar een vissersplaatsje en naar de fairy stream. Dit was wel weer genoeg vonden we en hebben de rest van de dag lekker gezond. Na 3 nachten, waarvan we er 2 hebben betaald vanwege de niet werkende airco, gingen we met de bus naar Ho Chi Minh. Toen de blaasjes gevuld waren en vlak bij HCM waren stond de bus ineens wel heel lang stil. We waren vlak voorbij een afslag maar het bleek dat de weg afgesloten was of zo iets. Dus onze bus reed doodleuk, net als alle auto's naast ons, achteruit om deze alsnog te pakken. Na nog een intense file zijn we 6 uur later (ipv de geplande 4,5 uur) aangekomen bij ons hostel. We besloten na het eten naar een leuke bar te gaan, maar dit bleek een hoerenbar te zijn. Hebben wij weer. Uiteindelijk belandden we in de 'Blue gekko', een Australische bar waar we ons prima hebben vermaakt. Na een kort nachtje stonden we op om de Cu Chi tunnels te bezoeken. Bij het wakker worden ontdekten we dat we geteisterd werden door bedwantsen en hebben de kamer direct ontruimd.
De tunnels waren erg indrukwekkend om te zien, maar wat vooral indrukwekkend was waren de Chinezen die ooooveral foto's van elkaar maakten. Na deze tunnels gingen we terug naar het hostel om onze kleren te laten wassen etc., maar dit bleek een hels karwei te zijn. Eigenlijk wilden we nog naar het War Museum, alleen het gedoe met het hostel duurde zo lang dat we pas om 18.00 aankwamen in het nieuwe hostel. Hier gingen we independence day vieren en zijn daarna naar de pub crawl gegaan. De rest was al eerder weg, maar wij diehards (ha-ha) kwamen als laatste thuis zodat we onze vakantie goed af konden sluiten. Vanmorgen hebben we dan ook lekker uitgeslapen tot we moesten uitchecken en hebben niet zoveel meer gedaan. Inmiddels zijn we aangekomen in Taipei en gaan nu op weg naar het laatste deel van onze reis: het vliegtuig naar Amsterdam.
We hopen dat jullie genoten hebben van onze reisverhalen, wij hebben in ieder geval er heel erg van genoten om dit alles mee te mogen maken!

Liefs