Van Ella naar Uppuveli

Hallo allemaal!

Na een tijdje 'niks' gehoord te hebben van ons hier dan eindelijk weer onze update! Jullie hebben een aantal dagen tegoed dus laten we maar snel beginnen. Afgelopen zaterdag namen we de trein vanuit Ella naar Nanuoya. We konden deze ochtend heerlijk uitslapen en na een lekker afwisselend ontbijt (toast + ei krijg je ooooveral in elk hostel) gingen we lekker in de eerste klas op onze gereserveerde stoelen zitten. Heerlijk was het om niet tussen de Chinezen met hun stinkoksels te staan, maar helaas was dit van korte duur. Blijkbaar hadden we de tweede klas geboekt en werden we vriendelijk de eerste klas uitgebonjourd. Daar zaten we dan, zonder stoelleuning die naar achter kon, zonder tafeltje en al helemaal zonder: airco. Toch hebben we ons wel vermaakt want we hadden tenslotte wel een raam en hebben een aantal mooie plaatjes geschoten. Ons plekje vonden anderen blijkbaar ook erg fijn want regelmatig hing er een camera door ons raam zodat ook andere Nederlanders deze foto's konden maken (kortom; alsnog een reis onder de stinkoksels). Na een aantal uur waren we aangekomen in Nanuoya en pakten hier de bus naar Nuwara Eliya. Het regende, waaide en was slechts 16 graden. Iets wat wij totaal niet hadden gehoopt deze vakantie en besloten per direct Adams Peak in Hatton wat we twee dagen later zouden doen te cancellen. Omdat we tot nu toe nog weinig tevreden waren met de hostels hadden we niks van tevoren geboekt zodat we ter plekke een beetje rond konden neuzen. En dat hebben we geweten. Blijkbaar zijn Sri Lank(e/a)nen wél fan van het toch wat Nederlandse klimaat, want alle hotels zaten vol met weekendgangers. Toen we ergens terecht kwamen voor een kopje thee (lees: om WiFi bedelen zodat we iets konden zoeken), kwamen we daar een erg behulpzame meneer tegen. Uiteindelijk zijn we beland bij de oom van onze tuktukchauffeur (en toevallig ook het hotel wat we ooit in eerste instantie wilden boeken). Voordat we daarheen gingen hebben we nog een theefabriek bezocht en tot onze grote verbazing was deze bijna helemaal hetzelfde als degene die we op weg naar Ella hadden bezocht. Wel nog een lekker cakeje gegeten en kopje thee gedronken! Door de regen en mist bracht de tuktukmeneer ons bij zijn oom. Een erg vriendelijk gepensioneerd koppel ontving ons en we sliepen eigenlijk bij hen thuis. 's Avonds heeft Eva nog geholpen met het maken van de roti en in hun eetkamer hebben we heerlijk gesmuld van de verschillende curry's. Na onze spullen gepakt te hebben zijn we vroeg gaan slapen op alweer plankharde bedden. Om 5.00 ging de wekker en vertrokken we met 3 lagen en een poncho met de tuktuk naar 'het einde van de wereld', namelijk World's end. De kou en regen hadden we toch enigszins onderschat bleek... In totaal betaalden we zo'n €100 voor de entree tot Horton Plains (het park waar World's end toe behoort), maar ja je krijgt er dan natuurlijk wel een enorm uitzicht voor terug! Iets minder goed gehumeurd dan andere dagen begonnen we aan onze wandeling die 4 uur zou duren door de stromende regen. Eindelijk kwamen we dan bij het uitzichtpunt, en we zagen..... niks. Het was mistig/bewolkt waardoor het geweldige uitzicht over heel Sri Lanka ons was ontnomen en enkel een witte deken te zien was. Helaas. De slechts besteedde €60 van ons leven. Met de tuktuk werden we naar het busstation gebracht. Met nog enigszins natte kleren en poncho's stapten we in de Express bus naar Dambulla. Krap was het wel en we moesten zelfs een stoel betalen voor onze backpacks, belachelijk vonden we eerst maar goed andere mensen moesten daardoor staan en dat vonden we toch wel een beetje kwalijk. Na 3 uur genieten van lokale muziek kwamen we aan in Kandy waar we overstapten op de volgende bus. De Express bus was al vol en omdat we niet echt zin hadden om 2 uur lang te staan gingen we toch maar met de gewone bus. Ook deze leek behoorlijk volgepakt maar we vonden nog twee plekjes op een driezetel vooraan. Eva zat in het midden waar bij een Sri Lank(aa/ee)ns jongetje de hele tijd tegen haar aan in slaap viel. Debbie had een iets minder schattige vrouw naast haar staan die haar tietzweet graag met Debbie deelde. Om 17.00 kwamen we dan eindelijk aan in Dambulla en liepen we naar ons hostel. Na de apen onderweg ontweken te hebben kwamen we binnen en dachten eigenlijk meteen hetzelfde als andere dagen: is er nog een ander hostel beschikbaar voor de komende dagen? We hebben het toch maar een kans gegeven en het bleek uiteindelijk best gezellig! Wat iets minder gezellig was, was onze gloednieuwe Ierse vriendin die we hadden gevraagd om mee te gaan eten. Eigenlijk werden we allebei een beetje awkward van haar. Voor het eerst namen we allebei Kotthu (een soort noedels-rijstmix) maar deze viel Eva niet heel goed 's nachts. De kotthu kwam er van boven en onder weer uit...
Verslag 3:
We besloten vandaag het maar even rustig aan te doen. Even bijkomen voordat we in de middag op olifanten safari gingen. Rond 2 uur werden we samen met nog 2 Amerikaanse jongens en 1 Duits meisje, opgehaald door de jeep terwijl de temperatuur al gestegen was naar ongeveer 35 graden, dat was zweten onderweg! Bij het park stond er een rij van auto's waardoor we nog eventjes moesten wachten voordat we naar binnen konden, maar dat duurde gelukkig niet al te lang. Eenmaal in het park ging het dak er af, letterlijk! De bovenkant van de jeep werd opengemaakt en we mochten allemaal staan op de banken terwijl we door het park heen gingen. De Reismaatjes op de achterbank en de rest er voor. Eerst nog een heel stuk over een bebost paadje, waar om de 5 seconden werd geroepen "HEADS" omdat er dan weer een tak of boom stond waar we voor moesten bukken. Over de hobbelige weg (nu allebei 30 blauwe plekken overal) richting de open vlakte waar we al snel de eerste olifant alleen zagen wandelen. Dit was dus een mannetje, omdat die door de groep worden verstoten en alleen terug mogen komen als ....(?) . Een stukje verder zagen we dan eindelijk de grote kudde olifanten. In totaal lopen er de 450 olifanten in het park waar we er zeker wel de helft van hebben gezien! Het Minneriya (?) park staat bekend om de vele jonge olifantjes die ook wij mochten aanschouwen. Heel mooi om te zien hoe de volwassen olifanten rondom de baby blijven lopen om deze te beschermen, jammer dat foto's maken wat lastig werd zo! Op het laatst kwamen we nog een andere kudde tegen waar we nog een kijkje gingen nemen. Dat werd nog even spannend toen een andere jeep toch iets te dicht bij de kudde met een jonkie kwam waarop de olifanten dat lieten weten door met hun oren te klapperen en richting de auto's te wandelen. Alle auto's vol in de achteruit om ruimte te geven en de gigantische beesten waren al niet meer boos. In de avond hebben we plannen voor de welverdiende daagjes strand in Trincomalee gemaakt en redelijk vroeg gaan slapen. Op dinsdag ging de wekker om 7:00 om naar Sigiriya te gaan. Ongeveer 45 minuten in een hete bus naar het dorpje verderop waar de welbekende Lion's Rock te vinden is. Deze grote rots is dus ook erg toeristisch waar in de vroege ochtend al een dikke rij staat om naar binnen te gaan. Wij hadden het slimmer aangepakt en hebben de minder toeristische rots, de Pidurangala rock, er naast gekozen. Dit bleek ook een tempel te zijn waardoor wij mooie tafelkleden/sarongs mochten lenen, ze roken heerlijk, not. Wederom was voor de entree ons trucje gelukt en betaalden we 500 roepies om samen naar boven te gaan, ipv 500 pp. Het begin leek best makkelijk doch warm met die doeken. Na een tijdje dachten we; bekijk het lekker met je doeken, wij gaan zonder. Beste idee ooit! De klim ging verder en werd nog best een beetje steil! Toen we een groepje bejaarde Nederlanders tegenkwamen die al naar boven waren geweest kregen we weer een beetje moed dat wij dit ook moesten kunnen! Halverwege de rots was er een liggende buddha in de rots gemaakt waarbij het uitzicht al super was, en we waren nog niet eens helemaal boven. Het laatste stuk werd nog best pittig, hier waren de rots achtig trappen veranderd in vooral rotsen waar we overheen naar boven moesten klimmen. Eenmaal boven hadden we prachtig uitzicht op de Lion's rock en waren we verbaasd over het soort mensen dat dezelfde klim had gemaakt als wij. Vooral een Nederlands stel met 2 kleine kinderen was leuk om te zien. Toen Debbie een compliment gaf over hoe zij boven waren gekomen met de kleintjes zei de man heel rustig dat zij met de lift waren gekomen. Waarop Deb reageerde "SERIEUS?" En dacht "men, waarom had ik die niet gezien" Maar er was natuurlijk helemaal geen lift. Het uitzicht was 360 graden en was een plaatje! Trots dat we even 300(?) meter geklommen hadden in de vroege ochtend. De weg naar beneden was gelukkig makkelijker en na een welverdiende lunch zijn we terug gegaan naar Dambulla. Even bijgekomen van de ochtend zijn we toch nog naar de Cave Temple gegaan. Met het Duitse meisje samen met de tuktuk (en kregen we korting omdat we studenten zijn) kwamen we bij de tempel aan die in een rots was gelegen. Voordat we naar binnen konden moesten we nog wel een aantal traptreden beklimmen die best zwaar leken in de hitte. Buiten op de rots liepen wel honderd aapjes rond te springen met heel veel baby aapjes (babyboom ofzo?). Na de tempel zijn we met de tuktuk (we waren het lopen redelijk zat) terug gegaan naar het hostel. In de tuktuk probeerden we nog een gesprek te voeren met de chauffeur, maar toen we de vraag stelden wie van ons drie de Duitse was zei hij 'Yes I do like sports', niet erg makkelijk mee te kletsen dus. Wel nog even een selfie aan het einde van de rit gemaakt, dus wie weet verschijnen we binnenkort in de lokale krant. In het hostel vooral nog gechilld en onze backpacks ingepakt. Na snel wat gegeten te hebben zijn we na een arrack op tijd naar bedje gegaan, want 6.30 ging de wekker weer. Op deze dag vertrokken we met de bus (weer met het Duitse meisje, genaamd aankleefbiljet) naar Polonnaruwa. Een aantal zweetoksels later kwamen we daar aan en huurden we een fiets om de archeologische site te ontdekken. Eva kreeg binnen 5 minuten een klapband, maar er was in dit 'park' maar 1 ingang en 1 uitgang dus werd de dag vervolgd op een lekke band. De tempels waren erg mooi om te zien (dateerden uit de 12e eeuw) maar het was vooral erg warm. Onze camelbag begon het ook langzaam te begeven wat leidde tot de nodige frustraties op die stomme blauwe zak. Doordat er maar 1 uitgang was, werd de lunch verschoven naar 15.30 dus als drie hongerige paarden hebben we de roti naar binnen geschoven om vervolgens in de bus naar Dambulla te stappen. Deze busreis verliep wonderbaarlijk goed en in het hostel hebben we onze backpacks gepakt om door te gaan naar de volgende bus. Nog even een winkel binnen gerend voor wat appeltjes en koekjes (die we uiteindelijk in de bus hebben laten liggen, maar goed de intentie was er) en vervolgens 2,5 uur in de bus naar Uppuveli. Hier begint eigenlijk het avontuur van die dag. We zijn gewend dat er elke dag wel iets in de soep loopt dus dat gebeurde dan ook. We kwamen na een enorm lange en hongerige reis aan in het SM-hostel (geen grap, dit was echt de naam) wat eerder leek op een krot, waar ons een dorm was beloofd met een fan, kledingrek en dan verwacht je meestal ook stopcontacten, dekens en gordijnen. Ook bleek de WiFi kapot door de regen (alhoewel we later ontdekten dat ze gewoon geen stekker hadden van de router) en onze dorm toch iets minder dan verwacht. We besloten de baas op te bellen en die bedankte ons vriendelijk voor ons bezoek en hoefde ons geld niet. Ondertussen waren we een Nederlands stel van 25 tegengekomen die een beetje in hetzelfde schuitje zaten. Debbie ging op Booking op zoek naar een ander hotel en Eva ging met de jongen via het strand lopen om te zoeken naar vrije kamers. Eenmaal daar begon het te stort regenen en zagen we een schorpioen, dat weerhield ons er snel van om verder te zoeken. Zij kenden nog een tuktukmeneer en met z'n vieren + vier backpacks (vraag ons niet hoe) gingen we op zoek naar een hotel. Het zoeken duurde verschrikkelijk lang maar uiteindelijk hadden we een kamer voor drie personen gevonden. We dronken nog een drankje met de toch wat onaardige en minder gastvrije eigenaar die snel dronken werd en om 23.30 gingen wij samen op zoek naar ons diner. Eindelijk hadden we weer wat eten in onze maag en besloten we met z'n vieren te gaan slapen. Wij mochten samen in het tweepersoonsbed en Remo/Elvira (het stel) propten zich met hun 2 meter en 1,70 meter in het eenpersoonsbed. Remo had de airco 'gekraakt' dus gelukkig hadden we wel een lekker koele kamer.
Na een kort nachtje gingen we lekker ontbijten op het strand en daarna op zoek naar een nieuw hotel. Dit resulteerde in twee gezellige, maar krakkemikkige huisjes óp het strand. Eindelijk konden we genieten van onze welverdiende rust en lagen we met z'n vieren op bedjes op het strand. We besloten even snel te gaan lunchen zodat we ook weer snel ons kleurtje konden bijwerken, maar goed de dag verliep tot dan toe té goed om dit vlekkeloos te laten verlopen. Maar liefst 1,5 uur hebben we gewacht op het eten en toen we terug kwamen was de zon weg, bummer. Gelukkig hadden we onze eigen biertjes en arrack gehaald dus veel te klagen hadden we niet. In een strandhuisje hebben we lekker de hele middag geborreld en genoten van de buitenlucht. Met de tuktuk haalden we eten bij een local en aten lekker goedkoop op het strand (tot Eva ontdekte dat ze 1500 roepie was verloren). 's Avonds nog een arrack gedronken en met de baas van de duikschool onderhandelt voor de prijs van het 'walvis spotten'. Moe en voldaan gingen we om 23.30 slapen, want 5.30 ging de wekker weer voor die $}*{+£ walvissen. Om 6.00 zaten we zonder ontbijt op de boot (iets te eten konden we niet krijgen) en gingen we ze proberen te spotten. 2,5 uur lang dobberen en dan weer snel varen, terwijl de moed in onze schoenen zakte. Maar toch! We hebben zeker de rug van een walvis gezien, erg spectaculair! Gelukkig zagen we ook nog dolfijnen en was de ochtend toch nog succesvol. Verder genoten we van ons welverdiende ontbijt, zonder smoothie want de stroom was erg plaatselijk uitgevallen. Na dit naar binnen geschoven te hebben besloten we ook nog te gaan snorkelen. Met onze vriend van de vorige dag vaarden we naar Pigeon Island en konden we lekker gaan snorkelen. Echter, het bleek meer filesnorkelen te worden want je had maar een klein afgezet gebied waar het toegestaan was. Achter de Chinezen aan gingen we op zoek naar mooie vissen en die hebben we wel gezien! Verder was het koraal vooral dood, maar dat weerhield 4 black tip haaien er niet van om ook nog langs te zwemmen, heel mooi om te zien. Uitgeput kwamen we terug op het strand en besloten we dit keer onze lunch af te halen. Helaas was het wachten weer van lange duur en Debbie moest zelfs weer opnieuw terug omdat ze zelfs nog haar pannenkoek vergeten waren. Na de lunch hebben we heerlijk in de hangmat gelegen en zijn we nu aan het plannen voor het avondeten. Lang reisverslag om te lezen vandaag, tot de volgende keer!
Liefs